บทเรียนธรรมะ

๕. เลี้ยงลูกอย่างนก

ข้างหน้าต่างห้องนอนพี่เฟิสท์ มีนกมาทำรังอยู่บนต้นพระยาสัตตบรรณหรือต้นตีนเป็ดของเรา ดิฉันเคยชวนพี่เฟิสท์ ดูนกแม่ลูกที่อยู่ในรัง ดิฉันบ่นว่า “ทำไมไม่ไปทำรังบนต้นอื่นที่มีใบหนาจะได้คุ้มแดดคุ้มฝนได้ดีกว่านี้” ที่พูดเช่นนี้ก็เพราะต้นพระยาสัตตบรรณของเรานี่ถ้าเปรียบเป็นคนก็เป็นคนป่วยแน่นอน คุณฉัตรแก้วเลือกซื้อต้นใหญ่มา ตอนที่ซื้อมาสูงเกือบเท่าหลังคาบ้าน มีแต่ลำต้น ไม่มีใบแม้แต่ใบเดียว คนขายบอกว่าเดี๋ยวพอแตกใบก็จะครึ้มได้ร่มเงาเต็มบ้านอย่างที่ต้องการ แต่จนเดี๋ยวนี้ปีกว่าแล้วก็ยังไม่เป็นร่มเงาสักเท่าไร ใบที่ออกมาแทนที่จะเป็นสีเขียวแก่เหมือนของคนข้างบ้านกลับเป็นสีเขียวอ่อนๆออกเหลือง มีจุดสีดำๆเต็มไปหมด รดน้ำ ใส่ปุ๋ยอย่างไรก็เป็นอยู่อย่างนั้น
ตอนนี้รังนกรังนี้ร้างไปแล้ว ลูกนกคงโตพอที่จะไปใช้ชีวิตด้วยตัวเองแล้ว แม่นกจึงปล่อยไปและไม่ได้ติดตามไปคอยประคบประหงมอีก อาจารย์เทศน์เตือนสติว่า ‘เลี้ยงลูกให้เลี้ยงอย่างนก พอเขาโตแล้วก็ต้องปล่อยเขาไป ไม่ต้องไปเป็นทุกข์เป็นร้อนไปวิตกกังวลกับเขา เพราะถ้าเราเป็นทุกข์เป็นกังวลเพราะเขา เขาก็จะได้รับกรรมเวรอันนี้ กรรมเวรที่ทำให้พ่อ แม่ เป็นทุกข์” หลวงพ่อบอกว่า “เราอย่าพากันไปเพิ่มเวรเพิ่มกรรมให้ลูกอีกเลย แต่ถ้าเราจะช่วยเขาเราควรทำตัวให้เหมือนลมที่พัดแล้วทำให้เขารู้สึกเย็นสบายดีกว่า คิดเสียว่านี่เป็นเวรกรรมที่ติดตามตัวเขามา และถ้าต้องการให้เขาพ้นทุกข์ก็แนะนำให้เขาละจากวาจาที่เป็นเวรต่างๆ ถอนอารมณ์ความรู้สึกที่ไม่ดี ความรู้สึกนึกคิดที่เป็นเวร ที่เป็นกังวล ที่ขุ่นมัว ออกจากตัวเอง ทำบุญสวดมนต์ให้ตัวเอง ทำบุญให้กับจิตวิญญาณที่เป็นทุกข์ของเขา หรือให้กับหน้าที่การงาน ให้อุปสรรค ให้กับมนุษย์ที่เป็นเวร ให้กับเพื่อนร่วมงาน ฯลฯ” ถ้าเราจะช่วยเขาเราก็ ใส่บาตรให้เขา สวดมนต์และกรวดน้ำแบ่งผลบุญบารมีจากการสวดมนต์ให้แก่ลูก อย่าด่าลูก อย่าสาปแช่งลูก เพราะพ่อแม่เป็นพระองค์แรกของลูก ถ้าพระองค์แรกยังไม่ปกปักษ์รักษา พระองค์ไหนจะช่วยก็คงติดขัด ( ข้อหลังนี่ดิฉันคิดต่อเอง)
ตอนนี้รังของดิฉันว่างแล้ว ลูกนกสองตัวของดิฉันโตเป็นหนุ่มไปหมดแล้ว และแยกย้ายไปมีชีวิตอยู่ด้วยตัวเอง ดิฉันจะทำตัวเป็นต้นไม้ที่มีใบแน่นหนาร่มเย็น ครั้งใดที่ลูกของดิฉันต้องการหลบร้อนหลบฝนหรือหลบหนาว ดิฉันจะช่วยโอบอุ้มให้เขาสบายและช่วยชี้ทางสว่างให้ ดิฉันจะไม่เพิ่มกรรมเพิ่มเวรให้ลูกโดยรู้เท่าไม่ถึงการณ์อีกเป็นอันขาด