ธรรมะจากหลวงพ่อ

พุทธะ ธรรมะ สังฆะ บารมี จากทุก ๆ พระองค์

มะนุษย์ทุกคนเกิดมาใช้เวร มนุษย์คิดที่จะไม่ใช้เวรไม่ได้ แต่มนุษย์คิดที่จะไม่สร้างเวรต่อได้ กุ้งหอยปูปลา ต่าง ๆ ที่มนุษย์ทำมาฆ่ามาเป็นเวรทั้งหมด เวรก่อนอดีตชาติ เวรในอดีตชาติ เวรในปัจจุบันชาติ เวรทั้งหลายเหล่านั้นติดจิตวิญญาณของมนุษย์มา พอมาถึงในปัจจุบันที่ทุกคนได้เกิดมาเป็นมนุษย์ เวรเหล่านั้นก็ตามมนุษย์มา ติดจิตวิญญาณของมนุษย์ กรรมทั้งหลายก็เกิดขึ้นแก่มนุษย์มากมาย ในปัจจุบันของทุกคนที่เกิดมาแล้วก็ควรจะแก้เวรแก้กรรมของตัวเองก่อน สิ่งใดที่ทำให้เราทุกข์อันนั้นเป็นเวรกับเรามา การใช้เวรด้วยผลบุญต่าง ๆ ตัวเราต้องเป็นผู้ทำผู้ปฏิบัติด้วยตนของตนเอง เหมือนคำว่าตนเป็นที่พึ่งแห่งตน ใครก็ช่วยเราใช้เวรหรือแก้เวรไม่ได้ เจ้ากรรมนายเวรทั้งหลายเขาไม่ยอม เพราะเจ้ากรรมนายเวรเหล่านั้นเขาไม่มีตัวตน แต่เขาติดวิญญาณที่อยู่ในกายสังขารของตัวเรา มีความอาฆาตพยาบาท มีโทสะมีความโลภมีความอยากได้ มีตัณหาต่าง ๆ มีความต้องการอยู่มากมาย มีอารมณ์ที่ขุ่นมัว มีความทุกข์ มีความวิตกกังวล มีปัญหามีเรื่อง มีความห่วง มีความเกลียด มีความชอบไม่ชอบ มีวาจาที่เป็นเวร มีการด่าการว่าการแช่งทั้งหลาย มีสายตา มีท่าทางที่เป็นเวร สิ่งทั้งหลายเหล่านี้ล้วนเป็นเวรเป็นกรรมที่อยู่ในจิตของเราทั้งหมดทั้งสิ้น


23 มกราคม 2549

กายของมนุษย์สร้างจากกิเลสตัณหาของมนุษย์คือความต้องการ เมื่อความต้องการหมด เวรและกรรมของมนุษย์ยังมีต่อไป ต้องการสิ่งของ ต้องการวัตถุ ต้องการความสุข ความสบาย ทุกอย่างเท่าที่เราจะสรรหาเอามาไว้ในตัวเอง แต่คว้าอะไรไม่ได้สักอย่าง สำหรับกายมีแต่ไฟ ที่เผากายเรา แต่ไฟที่เผาในจิตของเรานั่นคือนรกทั้งเป็น เมื่อกายเราดับ เราก็จะอยู่ในนรกอย่างถาวร เมื่อนั้นใครจะช่วยเราดับไฟถ้า เราไม่มีเวลาที่ยังมีกายสังขาร เริ่มต้นที่ตัวเรา เอาผลบุญเข้ากายดับกิเลสตัณหา ของกายสังขาร เอาผลบุญเข้าจิต ดับไฟที่อยู่ในจิตของตัวเรา หยั่งอะไรก็รู้หมด ยกเว้นจิตที่อยู่ในกาย แปรเปลี่ยนไปตลอด ไม่มีวันหยุดนิ่ง ยิ่งกว่าไต้ฝุ่นและลมพายุ

คำขวัญในวันและปี 16 มกราคม 2549

ให้แด่ทุก ๆ คน ให้มีสติ
ทำจิตของตนให้ว่าง ก็จะสว่างเอง
ทำจิตของตนให้หลง ก็จะอยู่ในตัณหาของตนเอง
ไม่มีใครเข้าใกล้เรา เมื่อตัณหาของเราออกมา
หลงดี หลงชอบ หลงสุข หลงสนุก
ก็จะทุกข์กับความหลงที่ตามมา
นั้นแหละความงมงายในจิตของตนเอง
ความว่างในจิตของตัวเรา นั้นแหละคือมิตรที่จริงใจ
ความสว่าง ของแสงอาทิตย์ ก็ไม่เท่ากับมิตรที่ให้ธรรมะเรา

จิตของทุกคนยังหลงอยู่ เราหลงอะไรก็ให้ใส่บาตรให้แด่สิ่งนั้น
นั้นแหละคือเวรที่อยู่ในจิตของเรา เพราะมันอยู่ในตัวเรา
ขอให้ทุกคนจงมีความว่าง และหลุดพ้นจิตที่เป็นเวร
ของตนเอง นั้นแหละคือความน่าเกลียดของตัวเอง ความหลงทั้งหลาย
ความใสของจิต นั้นแหละเป็นมิตรในปัจจุบัน

สว่าง วาสสนิท